در قرآن چند جا از کوه ها به عنوان رواسي يا لنگرهايي که بنا بر نقل صريح قرآن نقش جلوگيري از جنباندنِ مخلوقاتِ رويِ آن را دارد ياد شده است. لنگر يک کشتي با ثابت کردنِ کشتي نسبت به زمينِ کفِ دريا مانع مي‌شود که امواج يا باد موقعيت کشتي را تغيير دهند. کوه‌ها چگونه مي‌توانند باعث شوند که استقرارِ ما بر زمين بر اثرِ امواج باد يا آب بهم نخورَد؟

فرض کنيد کوهي يا اصولاً پستي و بلندي اي روي زمين وجود نداشته باشد. در اين حال زمين در گردش به دورِ خودش در درونِ جوِّ اطرافِ خود مي‌چرخد يا به عبارتي نمي‌تواند جَوِّ اطراف خود را در حرکتش به دور خود با خود همراه کند. اگر اين چنين بود شاهد وزشِ بادهاي يک‌طرفه‌ي شديدي بر سطح زمين بوديم که استقرارِ ما را به هم مي‌زد. همين حالت وجود مي‌داشت اگر فرض کنيم سطح تمام زمين را آب فراگرفته بود و در کفِ اقيانوس هيچ پستي و بلندي و کوهي وجود نداشت؛ در اين حال، زمين در درونِ اين جَوِّ آبي به دورِ خود مي‌‌چرخيد و موجوداتِ درون آب همواره بر اثرِ حرکتِ نسبيِ يک‌طرفه‌ي آب نسبت به کفِ اقيانوس بي‌استقرار بودند.

پس کوههاي موجود در سطح خشک زمين و در کفِ درياها و اقيانوسها همچون لنگرهايي عمل مي‌کنند که موقعيت ما را در اقيانوسِ هوا و آبِ اطرافِ زمين نسبت به قسمتِ جامد زمين ثابت نگاه مي‌دارند. به نظر مي‌رسد به اين نکته، قرآن در 78:7 والجبال اوتادا، و کوه‌ها را ميخهاي بزرگي قرار داديم، نيز اشاره مي‌کند. گويا کوهها همچون ميخهايي بالشتکِ سَيّالِ اطراف زمين را به قسمت جامدِ آن کوبيده‌اند و آن را با زمين در گردشش به گِرد خود همراه مي‌کنند و مانعِ وزشِ شديدِ اين سيال بر موجودات روي زمين مي‌شوند که اگر چنين وزشي وجود مي‌داشت ديگر اين موجودات استقرار و آرامشي نداشتند و ديگر زمين گهواره‌ي آرامي براي آنها نبود. شايد از اين روست که 78:7 بلافاصله پس از 78:6 که مي‌گويد الم نجعل الارض مهادا، آيا زمين را گهواره قرار نداديم، آمده است.
/ن