به نظر مي‌رسد تحليل قانع‌کننده‌اي در نوشتجات فيزيکي براي پاسخ به پرسش فوق وجود نداشته باشد. در اينجا تلاش مي‌کنيم پاسخ را، با در نظر گرفتنِ اينکه بايد در پيدايشِ هم‌زمانِ طلوع در افق و سقوط ناگهانيِ دماي هوا جستجو شود، بيابيم.
- هوا به عنوان يک عايق در نظر گرفته مي‌شود. بنابراين هوا نمي‌تواند گرما را به راحتيِ مثلاً فلزات منتقل کند.
- هنگامي که آفتاب زمين را گرم مي‌کند، زمينِ گرم، لايه‌هاي هواي مجاور زمين را گرم خواهد کرد. اين گرما به‌تدريج به لايه‌هاي بالاترِ هوا منتقل مي‌شود اما چون‌که هوا عملاً يک عايق است اين انتقالِ گرما به راحتي اتفاق نمي‌افتد، بنابراين لايه‌هاي بالاترِ هوا عملاً همواره سرد باقي مي‌مانند.
- پديده‌ي پخش گاز در هواي سرد، برخلاف هواي گرم، رخ نمي‌دهد. اين به علتِ جنب و جوش کمترِ مولکول‌ها در هواي سرد است. اين حقيقت باعث مي‌شود که گاز خروجيِ اتوموبيل‌ها نتواند در روزهاي سرد زمستان از لايه‌هاي هواي نزديک سطح زمين به لايه‌هاي بالاترِ هوا بگريزد.
- درست قبل از طلوع خورشيد، هنگامي که آفتاب تنها لايه‌هاي هواي سرد بالاتر از لايه‌هاي مجاور سطح زمين را گرم مي‌کند، امکان پخش گاز در اين لايه‌هاي گرم شده افزايش مي‌يابد. درنتيجه، لايه‌هاي هواي پايين‌تر که به علت مجاورتشان با سطح زمين گرم‌ترند و نيز طبعاً گاز هستند امکان بيشتري براي پخش در اين لايه‌هاي بالاترِ گرم‌تر شده مي‌يابند. بنابراين براي دقايقي گرماي لايه‌هاي هواي نزديک سطح زمين به داخل لايه‌هاي بالاتر که با نور خورشيد روشن شده‌اند پخش مي‌شوند ولذا دما در اين لايه‌هاي پاييني در خلال اين دقايق سقوط مي‌کند زيرا گرماي لايه‌هاي پايين‌تر در فضاي وسيع‌تري توزيع مي‌شود. به بيانِ ساده‌تر لايه‌هاي سرد هوا در قسمت بالاييِ جو شبيه بالشتکي عايق روي لايه‌هاي پايين‌تر عمل مي‌کند که گرماي نزديک سطح زمين را نگاه مي‌دارد، و با تابش آفتاب به اين بالشتک و رقيق شدنِ آن روزنه‌هايي در آن ايجاد مي‌شود که از آنها گرماي لايه‌هاي پاييني امکان گريز مي‌يابند.
/ن