بعضي پژوهشگران مي‌گويند که جهان در نهايت بشکل سياهچاله در مي‌آيد، بدين معني که مقاديري ماده نامرئي بشکل سياهچاله‌هاي کوچک و بزرگ در فضا پراکنده اند و بتدريج بزرگ و بزرگتر مي‌شوند و سرانجام عالم را بسوي خود مي‌کشند. به عنوان مثال کهکشان راه شيي 10 درصد ماده آن بشکل سياهچاله است. طبق اين نظريه سياهچاله‌ها روز به روز در اثر بلعيدن مواد اطراف خويش ، بتدريج غول پيکرتر مي‌شوند و روزي خواهد رسيد که تمامي کائنات منجمله کهکشان راه شيري در دهان اين هيولاي فضايي فرو خواهند رفت و عالم ماده در مجموع به يک سياه چاله بزرگ تبديل خواهد شد.
استاد جان گريبين مي‌گويد:
در واقع ما درون يک سياهچاله غول آسا زندگي مي‌کنيم که شامل کل کائنات مي‌شود. اين جهان که از ميان عدم مطلق متولد شده ، به عنوان يک افت و خيز کوانتومي خلا به مدت 15 ميليارد سال در حال انبساط بوده ولي آهنگ اين انبساط دائما رو به کاهش است. در آينده‌اي دور که به دهها ميليارد سال نمي‌رسد نيروي جاذبه بطور اجتناب ناپذيري اين انبساط را متوقف و سپس آن را معکوس خواهد کرد.. تا دهها ميليارد سال ديگر ، تأثير اين روند بر ستاره‌ها ، سيارات و هر شکلي از حيات پيرامون ما کمتر از آن خواهد بود که موجب نگراني باشد. ولي نهايتا همه کهکشانها به يکديگر خواهند پيوست. ستارگان با يکديگر تصادم خواهند کرد و به صورت توده بي شکل نامنظمي در خواهند آمد و سرانجام عالم از ميان خواهد رفت و مانند هر نوسان ديگري از خلا نابود خواند شد.
دستاوردهاي دانش جديد از چند جهت عرصه را بر نظريه ازلي _ ابدي بودن ماده مسدود کرده‌اند. يکي از دلايل ارئه شده اين است که اگر جهان ازلي _ ابدي بود هيچ عنصر رادواکتيوي يافت نمي‌شد. و نيز قوانين و اصول فيزيکي ديگر مانند قانون دوم ترموديناميک که مي گويد آنتروپي جهان رو به افزايش است و ...
(ادامه دارد)