انرژي در جهان امروز يك عامل راهبردي است و اغلب كشورهاي جهان به خصوص آنها كه به دنبال اعمال اراده و قدرت خود بر ديگر كشورها مي باشند از همين دريچه به مقوله انرژي مي نگرند. همان طوري كه اين نگاه را مي توانيم از زمانهاي گذشته؛ يعني دوران استعمار كهنه تا به امروز دنبال كنيم. در اين ميان ايران علاوه بر اينكه داراي ذخاير ويژه و عمده اي از منابع انرژي به خصوص نفت و گاز مي باشد، در منطقه اي از جهان واقع است كه يكي از اصلي ترين منابع انرژي به شمار مي رود. بنابراين با توجه به اينكه مقوله انرژي براي كشورهاي سلطه طلب به مانند موتور محركه اقتصاد و توليد ملي و تعيين كننده جايگاه آنها در نظام سرمايه داري جهان و همچنين تضمين كننده منافع و امنيت ملي آنهاست، كشور ما نيز با ساماندهي به سياستهاي بخش انرژي مي تواند در فرايند تحولات سياسي، اجتماعي و اقتصاد نقش كليدي داشته باشد، لذا ضروري است كه براي انرژي و به خصوص نفت و گاز و به دنبال آنها انرژي هسته اي، برنامه و استراتژي انديشيده و متناسب با شرايط واقعي موجود داخلي و جهان براي آن برنامه داشته باشيم. با توجه به اين موضوع بايد گفت كه كشورهاي جهان به مصرف انرژي عادت كرده و توليد انرژي و ساخت نيروگاه اتمي به عنوان تنها راه خروج از بحران انرژي در دهه هاي آينده است. در اين بين از آنجا كه ساخت يك نيروگاه اتمي اغلب علوم و فنوني را نياز دارد، لذا اين كاربري به مفهوم توسعه و پيشرفت در همه علوم و فنون است. از طرفي هم مي توان ادعا كرد كه نيروگاه برق اتمي، اقتصادي ترين نيروگاهي است كه امروز در دنيا احداث مي شود. دلايل ديگري هم براي استفاده از نيروگاه اتمي براي توليد برق وجود دارد كه از مهمترين آنها مي توان به پاكيزه بودن اين روش، توليد نشدن گاز گلخانه اي و ديگر آلاينده هاي زيست محيطي اشاره كرد. سوختهاي فسيلي مانند زغال سنگ مقدار قابل توجهي از انواع آلاينده ها همانند تركيبات كربن و گوگرد را وارد محيط زيست مي كند كه براي سلامت انسان زيانبار است. از سوي ديگر با توجه به افزايش مصرف برق و پايان پذير بودن منابع سوخت فسيلي به نظر مي رسد استفاده از انرژي هسته اي بهترين گزينه موجود باشد. شايد هنوز افرادي هستند كه ادعا مي كنند با توجه به ذخاير نفت و گاز ايران، آيا نيازي به انرژي هسته اي وجود دارد؟ پاسخ به اين سؤال مستلزم مطالعه دقيق علمي است و اين گونه نيست كه براساس برداشتهاي عمومي و محدود گفته شود، مثلاًً ما كه در درياي گاز قرار گرفته ايم، چرا سراغ انرژي اتمي برويم؟ موضوع به اين سادگي نيست. بر همين اساس هيچ كشوري سعي نمي كند از لحاظ استراتژيك، انرژي مورد نيازش را فقط از يك منبع تأمين كند، ولو آن كه در آن كشور به فراواني يافت شود. مثلاً اگر در كشوري منابع آبي زياد است، به اين سمت نمي رود كه انرژي برق خودش را فقط از آب تأمين كند، اما اينكه بايد چه سهمي به انرژي هاي ديگر اختصاص داد، نياز به محاسباتي دارد كه بايد انجام شود.
ظاهراً در ايران هم اين محاسبات سالهاي سال انجام شده و چيز جديدي نيست. براي انجام اين محاسبات بايد معيارهاي متعددي در نظر گرفته شود كه بيشتر آنها متغير است. مثلاً گاز طبيعي قيمتي متغير دارد و الان كه در سوخت جهاني جايگاه زيادي ندارد، قيمت چنداني هم ندارد، اما برخي از كارشناسان گفته اند:"گاز در 15 سال آينده، سهم قابل توجهي از انرژي مصرفي را به خود اختصاص خواهد داد و مسلماً قيمت گاز در آن شرايط با اكنون بسيار متفاوت خواهد بود؛ ضمن اينكه اگر همين الان اين محاسبات انجام شود و تصميم بگيريم مثلاً 700مگاوات برق از انرژي هسته اي تأمين كنيم، حتي اگر اين كار به صورت فايناس انجام شود، دستكم 12 سال طول خواهد كشيد و اين هم خود يك متغير است." به هر حال ما چاره اي نداريم كه به سراغ منابع انرژي ديگر برويم و هر چه زودتر بايد نيروگاه هاي برق اتمي را كه صرفه اقتصادي بيشتري دارند، راه اندازي كنيم تا در آينده دولتمردان ما بتوانند در مورد منابع انرژي مانند نفت و گاز به درستي تصميم گيري و برنامه ريزي كنند.
منبع: روزنامه قدس
/س