هوا يک گاز است، و گازها را مي توان با ملاحظ? فعاليت کوچک مقياس مولکولهاي منفرد يا با نظر به فعاليت بزرگ مقياس گاز به عنوان يک کل مورد مطالعه قرار داد. ما مي توانيم فعاليت گاز را به طور مستقيم اندازه گيري کرده يا احساس کنيم. اما براي مطالع? فعاليت مولکولها، بايستي از يک مدل نظري استفاده کنيم. اين مدل، که نظري? جنبشي گازها ناميده مي شود، فرض مي گيرد که انداز? مولکولها نسبت به فاصل? آنها خيلي کوچک است. مولکولها در سکون، حرکت تصادفي ( اتفاقي ) و غالبا در حال برخورد با يکديگر و با ديواره هاي ظرفشان هستند.
مولکولهاي منفرد خصوصيات فيزيکي استاندارد جرم، تکانه، و انرژي را دارا هستند. چگالي يک گاز عبارتست از نسبت مجموع جرم مولکولها به حجمي که گاز اشغال مي کند. فشار يک گاز انداز? تکان? خطي مولکولهاست. همانطور که مولکولهاي گاز با ديوار? ظرف برخورد مي کنند، تکان? خود را به ديواره ها انتقال مي دهند، و اين نيرويي را ايجاد مي کند که قابل اندازه گيري است. حاصل تقسيم نيرو بر مساحت به عنوان فشار تعريف مي شود. دماي يک گاز معياري از انرژي جنبشي متوسط گاز است. مولکولها در حرکت اتفاقي دايمي هستند، و انرژيي ( جرم × مربع سرعت ) وجود دارد که با آن حرکت معادل است. هر چه دما بالاتر، حرکت ( جنبش ) بيشتر.
در يک جامد، محل مولکولها نسبت به يکديگر ثابت مي ماند. ولي در يک گاز، مولکولها مي توانند به اطراف حرکت کنند و به طرق مختلف بر يکديگر و بر محيط اطرافشان تأثير متقابل بگذارند. همانطور که در بالا ذکر شد، هميشه يک جزء اتفاقي حرکت مولکولي وجود دارد. همه ي سيالات مي توانند طوري حرکت کنند ( جاري شوند ) که انگار در يک حرکت اجباري ( جريان ) قرار دارند. اين حرکت اجباري به حرکت تصادفي طبيعي مولکوله اضافه مي شود. در مقياس مولکولي هيچگونه فرقي بين جزء تصادفي يا جزء اجباري وجود ندارد. در يک لول? پيتوت، فشار حاصل از جزء تصادفي را به مانند فشار ساکن اندازه گيري مي کنيم، و اين فشار ( فشار تصادفي ) را با جزء اجباري جمع کرده و فشار کل را مي يابيم.
منبع:http://www.academist.ir