استانداردهاى وب

وب با يک مجموعه مشخصات و پروتکل مخصوص تعريف شده است. توليد کننده هاى نرم افزار از اين مشخصات براى ساخت و اجراى مرورگرهاى web و برنامه هاى رايانه سرويس دهنده يا server در شبکه هاى وب استفاده مى کنند. تاثير متقابل بين مرورگرهاى وب و رايانه هاى سرويس دهنده شبکه هاى وب توسط HTTP تعريف شده است. مرورگرهاى وب پيغام ها را با استفاده از اين پروتکل به رايانه سرويس دهنده شبکه هاى وب ارسال مى کنند.
اين به معناى درخواست اطلاعات است. قراردادهاى آدرس دهى قديمى اينترنت، براى تعيين رايانه هاى متصل شده به شبکه خاصى است. نام رايانه هاى داراى IP مستقل متصل به اينترنت و آدرس ها هر دو استفاده مى شوند. ليکن اين روش کار را مشکل مى سازد، به نحوى که نياز بود کاربران اينترنت از طريق کشوها و پرونده هاى سيستم هاى عامل، کار جست وجو را دنبال کنند. پروتکل URL محل منابع (پرونده ها، مستندات يا حتى بخشى از يک سند) را در گستره وب تعيين کرده و به آن دسترسى پيدا مى کند. مرورگرهاى وب با استفاده از URL در HTTP تقاضاهايى را به رايانه هاى سرويس دهنده شبکه هاى دوردست ارسال مى کنند. آنها تقاضاى اطلاعات را دقيقاً با شبکه اى که منابع در آن وجود دارد ارسال مى نمايند. اطلاعات منتقل شده از مراکز شبکه ها به مرورگرهاى وب وارد شده و به همان شيوه اى که در شبکه مبدا وجود دارند، نمايش داده مى شوند. اجزاى مختلف صفحات وب براى کارهاى مختلف با استفاده از HTM2 ساخته مى شوند. مهمترين کار اين قطعات، ارتباط متن يا تصوير با ساير بخش هاى همان صفحه، صفحات ديگر يا منابع ديگر است. اين ارتباط ممکن است با منابع روى شبکه هاى ديگر متصل به اينترنت باشد.
تمام اطلاعاتى که کاربران اينترنت جست وجو مى کنند در فرمت HTML نيست، بلکه بانک هاى اطلاعاتى بزرگ، از ديگر منابع مهمى هستند که در اينترنت قابل دسترس هستند. خصوصاً زمانى بهتر عمل مى شود که اين منابع با فرمت اصلى باشند. CGI مکانيزمى براى نمايش و کار با اطلاعاتى است که با فرمت هاى غير از وب هستند. با اين شيوه، منابع مهم با فرمت بانک هاى اطلاعاتى را از طريق وب مى توان در اختيار ديگران قرار داد. البته جمع آورى اطلاعات از اين نوع منابع با هدف مبادلات تجارى از طريق وب کاملاً حساس و فنى است. تنها طراحى فرم ها براى جمع آورى اطلاعات از طريق وب کافى نيست.
بلکه مکانيسم هاى خارج از رايانه سرويس دهنده شبکه (Server) نياز است تا آن اطلاعات را پردازش کند. CGI يک ارتباط بين Webserver و بقيه فرآيند تجارى برقرار مى کند. در پايان، پروتکل هاى حفاظت و ايمنى مناسب در وب شامل SSL و S-HTTP است. لازم به توضيح است که اين پروتکل ها، ايمنى و حفاظت لازم را روى پروتکل هاى موجود بين مرورگرهاى وب و رايانه هاى سرويس دهنده وب که آنها را پشتيبانى مى کنند ايجاد مى کنند.
با توجه به سادگى کار و ظاهر کاملاً گرافيکى، وب محيطى بسيار مناسب براى تجارت است. مهمترين مانع تجارى کردن اينترنت، حمايت سازمان هاى دولتى براى اهداف فقط تحقيقاتى تا سال 1990 بود. پس از آن کمک هاى مالى دولت قطع شد و ديگر تجديد نشد. موانع ديگر از قبيل صنعت نفوذ بازار و نبود مکانيسم هاى لازم براى ايمنى و حفاظت به سرعت کمرنگ شدند و مشتريان و بازرگانان به اينترنت هجوم آوردند و صاحبان تکنولوژى و علوم رايانه و ارتباطات تمام تلاش خود را در رفع مشکلات حفاظت و ايمنى در اينترنت صرف کردند. مشترى به سادگى وارد سايت وب متعلق به شرکت ها مى شود و اطلاعات آن شرکت و محصولات آن را مطالعه مى کند. اگر فروشنده موفقى باشد با نفوذ در تصميم گيرى مشترى و جلب اعتماد وى، يک سفارش کالا مى سازد. به اين ترتيب، مشترى فرم سفارش خريد را تکميل مى کند. شيوه اى که فروشنده اطلاعات را عرضه مى کند، چه در شبکه و چه در خارج از شبکه، سطح اعتماد مشترى را تعيين مى کند. محتويات صفحه وب، شامل محصولات و توضيحات و قيمت و نحوه توزيع، مشترى را در تصميم گيرى کمک مى کند.
بقيه کارها بر عهده وب است. اما ممکن است به سازوکارهاى ديگرى هم نياز باشد. براى مثال، خريد کالايى الکترونيکى مانند مقاله علمى، تماماً مى تواند با وب انجام گيرد. خريدار مقاله موردنظر را انتخاب و شماره کارت اعتبارى خود را وارد مى کند و خدمات رسان وب آن را به رايانه شخص تقاضادهنده منتقل مى کند. براى تجارت در سطح وب به نکاتى بيش از ايمنى انتقال نياز است. به مکانيسم هاى پردازش کامل فروش نياز است. اين مکانيسم ها شامل جمع آورى اطلاعات فروش از طريق وب، انتقال اطلاعات به سيستم هاى مناسب در سازمان فروشنده يا خارج از سازمان (به شرکت هايى که خدمات تاييد کارت اعتبارى را برعهده دارند) هستند.در سند مقدمه CERN يک ارتباط فرامتنى وجود دارد که شما را به منابع دسته بندى شده از روى نوع برنامه کاربردى (يعنى www, WAIS, FTP, gopher) هدايت مى کند با پرش به اين سياهه، برنامه مرورگر، سندى را به ميان مى آورد که دروازه اى به سوى برنامه هاى ديگر اينترنت است. از اين صفحه وب مى توانيد به برنامه ها يا منابع اطلاعاتى متعددى برويد برخى از اين خدمات (telnet, gopher, ftp, archie) هستند علاوه بر اين، نگارش فوق متنى سياهه خدمات اينترنت را نيز خواهيد يافت که ارتباط شما را به منابع متعددى هدايت مى کند.

وب جهانى چگونه کار مى کند (نحوه کار وب)

براى اين که دريابيد وب چگونه کار مى کند ابتدا بايد آن را از اينترنت بزرگ متمايز کنيد. اينترنت شامل سخت افزار، مانند سيم ها، کابل ها، و همچنين انواع مختلفى از پروتکل ها و نرم افزارهاست. اينترنت به عنوان ساختار پشتيبانى کننده وب، و همچنين Telnet, FTP و Usenet عمل مى کند.
خصوصيت فراپيوند (Hyperlink)، وب را از ساير بخش هاى اينترنت متمايز مى کند. فراپيوندها، که در اسناد HTML قرار دارند، به کاربران امکان مى دهند که به فوريت و به سادگى به متن، گرافيک، و داده هاى ديگر روى وب دسترسى پيدا کنند. کافى است روى يک فراپيوند ضربه اى بزنيد، برنامه مرورگر شما اطلاعات مربوط به آن را که در يک خدمت دهنده وب مستقر در يکى از گوشه هاى جهان است بازيابى مى کند. در زير مراحل سرزدن به يک پايگاه وب شرح داده شده است. 1- يک URL (نشانى وب) در ميدان نشانى برنامه مرورگر خود تايپ مى کنيد و کليد Enter در صفحه کليد را مى زنيد، برنامه مرورگر به ISP محلى (Local ISP) شما مى رود و از طريق شبکه ارتباطى، يک ارتباط با يک خدمت دهنده Domain Name System) DNS) برقرار مى کند.
2 - خدمت دهنده DNS نشانى وب را به «نشانى IP» عددى ترجمه مى کند و آن اطلاعات را به برنامه مرورگر تحويل مى دهد. 3 - برنامه مرورگر «نشانى IP» درست را مى يابد و با خدمات دهنده پايگاه وب آن نشانى ارتباط برقرار مى کند.4- حال که برنامه مرورگر «نشانى IP» درست را دارد به ISP بازمى گردد و از طريق آن و مسيرياب ها و فراهم کننده هاى ديگر مقصد نهايى را مى يابد. 5 - وقتى اتصال با خدمت دهنده وب مقصد برقرار شد برنامه مرورگر شما يک فرمان GET براى دريافت اطلاعات موردنظر ارسال مى کند. 6 - خدمات دهنده وب، اطلاعات درخواستى را پيدا مى کند و به صورت يک صفحه وب با (اطلاعات درخواستى ديگر) به طرف شما مى فرستد.
اگر خدمات دهنده هاى ريشه به نشانى IP پاسخ بدهد، برنامه مرورگر مى تواند آن خدمات دهنده خاص را پيدا کند. اگر يک نشانى IP حاوى بيش از يک نوع خدمات دهنده باشد برنامه مرورگر شما از خدمات دهنده اصلى اينترنت يا شبکه آن شرکت رهنمودهايى براى کامپيوتر ميزبان وب مى پرسد که معمولاً کامپيوترى است که نرم افزار خدمات دهنده وب را اجرا مى کند. در اغلب اوقات، برنامه مرورگر شما مجبور است اين مسير پيچيده را براى هر يک از صفحات وب طى کند. اما در شبکه ها، مدير شبکه مى تواند يک خدمات دهنده شبکه را طورى برپا کند که اگر کسى به صفحه اى سرزد بعدها بتواند آن را از حافظه تحويل بگيرد.

مسير خدمات وب

با آن که بسيارى از پايگاه هاى وب براى شما امکان دسترسى به يک خدمات دهنده وب را فراهم مى سازد، ترافيک شديد روى وب مى تواند در مواردى جلوى اين امکان را بگيرد. به عنوان مثال خدمات دهنده وبى که يک پايگاه بزرگ و پرطرفدار را پشتيبانى مى کند تحت صدها يا حتى هزاران درخواستى که به يک باره مى رسند به سادگى مى تواند ضربه بخورد. بعضى از مديران پايگاه براى کاستن از بار اضافى بر روى خدمات دهنده و کنترل جريان ترافيک وب از پراکسى هاى (Proxy) وب و پايگاه هاى آينه اى (Mirrorsite) بهره مى گيرند.

الف - پراکسى وب

پراکسى را دروازه يا gateway نيز مى نامند. پراکسى ها «پليس هاى راهنمايى» وب هستند و مى توانند کمى از باريک خدمات دهنده پرکار را بردارند. خدمات دهنده وب اصلى يک شرکت مسير درخواست ها را به يک خدمات دهنده پراکسى وب HTTP سوق مى دهد، که از آنجا درخواست ها به خدمات دهنده وب واقعى ارسال مى شود.

ب - پايگاه هاى آينه اى

اين روش نيز مى تواند از ترافيک وب بر روى يک خدمات دهنده بکاهد. اين نسخه هاى دقيق پايگاه وب اصلى بر روى خدمات دهنده هاى وب ديگر در مکان هاى مختلف قرار دارد. کاربران فقط روى يک فراپيوند بر روى يک صفحه وب تقه مى زنند تا به پايگاه آينه دسترسى پيدا کنند. پايگاه هاى آينه، که براى کاستن از تعداد درخواست هاى برنامه هاى مرورگر که به مسيرياب (Router يا يک وسيله سخت افزارى که يک ساختمان را به اينترنت با شبکه هاى ديگر وصل مى کند) يک شرکت مى رسد طراحى مى شوند مى تواند حتى با پراکسى ها نيز به کار بروند.
با اين حال، هدايت به يک پايگاه آينه موثرترين روش براى کاستن از ترافيک سنگين وب نيست. در مقابل، بسيارى از پايگاه هاى بزرگ مانند ياهو، اکسايت، و ميکروسافت از سيستم هاى تحويل ظرفيت بهره مى گيرند که وقتى کاربران را به پايگاه آينه هدايت مى کنند که پايگاه وب اصلى بسيار مشغول باشد. علت اين که گاهى مى بينيد که نشانى وبى که در ميدان نشانى برنامه مرورگر تايپ کرده ايد فرق کرده است همين است. اين تغيير نشانى دلالت بر اين دارد که شبکه مسير را به يک پايگاه ديگر هدايت کرده است. اين روش را «تعادل سازى بار» (Load Balancing) مى نامند. به عنوان مثال، مديران پايگاه وب ممکن است کاربران را به طرف چندين خدمات دهنده وب که در نقاط مختلف جهان پراکنده اند هدايت کنند تا از بار ترافيکى روى کل يک شبکه بکاهند.

پروتکل هاى اصلى

چه پايگاه ها از پراکسى بهره بگيرند چه از پايگاه آينه اى، HTTP، که بالاى IP به اجرا درمى آيد، ترافيک ورودى و خروجى خدمات دهنده هاى وب را هدايت مى کند. با اين حال، پروتکل هاى ديگرى نيز بر روى وب کار مى کنند تا به کاربران امکان بدهند که از ويديوى جريانى (Streaming) صدا، و ساير فايل هاى غير HTTP بر روى وب استفاده کنند. وب روى IP اداره مى شود. IP پروتکلى است که اينترنت را اداره مى کند. با وجود اين، وب امروزى شامل ويديوى جريانى، صدا، و ساير اطلاعات چند رسانه اى نيز هست.
بنابراين، چندرسانه اى و ساير انواع داده ها بايد با پروتکل HTTP سازگار باشند. صدا، ويديو و ساير داده هاى غير HTTP معمولاً روى خدمات دهنده اى قرار مى گيرند که از فايل صفحه وب جداست، هرچند لازم نيست که حتماً خدمات دهنده وب باشند. براى رسيدن به اين فايل هاى چندرسانه اى در شبکه، خدمات دهنده حاوى اين داده ها بايد بتوانند با يک خدمات دهنده وب صحبت کند. وقتى روى يک رابط HTML به يک ويديو تقه مى زنيد، برنامه مرورگر وب شما با خدمات دهنده حاوى آن ويديو به جاى HTTP با استفاده از يک پروتکل ويژه چندرسانه اى ارتباط برقرار مى کند. سپس برنامه مرورگر و خدمات دهنده با يکديگر «همکارى» مى کنند تا ويديوى جريانى را بفرستند و پخش کنند. پروتکل هاى متعددى با محتويات وب غيرمتنى کار مى کنند تا چندرسانه اى پخش شود. به عنوان مثال، وقتى آخرين نسخه ويندوز يا Internet Explorer را از وب دريافت مى کنيد، برنامه مرورگر شما از پروتکل HTTP استفاده نمى کند بلکه داده ها را با FTP انتقال مى دهد. FTP در انتقال فايل بسيار کارآمدتر از HTTP است، چون FTP مخصوصاً براى انتقال داده ها در اينترنت طراحى شده است. هرچند دريافت يک برنامه مرورگر از وب طول مى کشد اما اگر از طريق پروتکل HTTP انجام بگيرد مدت دريافت بسيار طولانى تر مى شود.HTTP اين امکان را دارد که با فايل هاى HTP و پروتکل هاى چندرسانه اى کار کند و همچنين از افزودنى هاى (plug-in) مختلفى مانند Macromedia Flash Player و Acrobat Reader Adobe بهره بگيرد. HTTP طورى طراحى شده است که وقتى با انواع مختلفى از داده ها در داخل کد HTTP براى صفحه وب برخورد کند آن فايل را به برنامه ديگرى تحويل مى دهد که مى داند با آن چه کار کند.
بهترين راه براى نحوه کار اين پروتکل ها آن است که لايه هايى را روى لايه هاى ديگر تصور کنيد. در هر جلسه اينترنت خود ممکن است روى پنج يا حتى شش لايه از پروتکل ها کار کنيد. بسيارى از اين پروتکل هاى غير HTTP اصلاً براى استفاده بر روى وب طراحى شده اند. از همين روى، آنها را پروتکل هاى وب مى ناميم، اما آنها در واقع ربطى به HTTP ندارند. آنها از پروتکل هاى مستقل تکامل يافته اند تا چندرسانه اى را براى صفحات وب فراهم کنند.
منبع:http://www.academist.ir
/خ