مودها به سه دسته اتوماتيک، نيمه اتوماتيک و دستي تقسيم‌بندي مي‌شوند که نوع اتوماتيک آن به چندين مود ديگر تقسيم مي‌شود. با اينکه دوربين‌هاي ديجيتالي در انواع و اقسام مختلف عرضه مي‌شوند اما از نظر نوع مودهاي اتوماتيک اغلب با يکديگر مشترک هستند. در اين شماره به معرفي دو مود نيمه اتوماتيک و دستي خواهيم پرداخت.
مودهاي نيمه اتوماتيک
مود اولويت ديافراگم (A يا AV):
مود اولويت ديافراگم را بايد جزو مودهاي نيمه اتوماتيک يا نيمه دستي به شمار آورد. با انتخاب اين مود، کاربر اندازه ديافراگم را با توجه به شرايط مشخص مي‌کند و دوربين، ساير موارد مانند سرعت شاتر، تراز سفيدي، ايزو و... را به طور اتوماتيک تعيين مي‌كند. بنابراين به اين صورت دوربين اين اطمينان را به کاربر مي‌دهد که شرايط نوردهي کاملا تنظيم شده و نتيجه نهايي عکس عالي خواهد بود. اولويت يا تقدم ديافراگم در شرايطي که قرار است عمق ميدان در عکاسي رعايت شود بيشترين کاربرد را دارد. به طور معمول زماني که سوژه در حالت ثابت قرار دارد و نيازي به کنترل سرعت شاتر نيست از اين مود استفاده مي‌شود. انتخاب عدد بزرگ‌تر براي ديافراگم به اين معناست که ديافراگم کوچکتري انتخاب شده و در نتيجه نور کمتري وارد خواهد شد. از آنجا که ديافراگم به ميزان گشودگي لنز در هنگام فشردن شاتر اطلاق مي‌شود از اين رو ديافراگم کوچک يعني اينکه ميزان گشودگي لنز کوچک و کم بوده و در نتيجه نور کمي هم به سنسور يا فيلم تابيده خواهد شد. رابطه ديافراگم با عمق ميدان يک رابطه معکوس است (اما عدد انتخابي براي ديافراگم با عمق ميدان رابطه مستقيمي دارد و عدد بزرگ مساوي عمق ميدان بزرگ است) يعني زماني که ديافراگم کوچک باشد (عدد بزرگ) عمق ميدان بزرگ خواهد بود. هر قدر عمق ميدان بزرگ‌تر باشد فضاي بيشتري از صحنه در فوکوس قرار خواهد گرفت و دوربين، شاتر با سرعت پايين‌تري را انتخاب خواهد کرد. از آنجا که ممكن است مبحث ديافراگم کمي پيچيده باشد، به طور خلاصه مي‌توان اين‌طور بيان کرد: عدد بزرگ براي ديافراگم يعني ديافراگم کوچک؛ ديافراگم کوچک يعني عمق ميدان بزرگ و اين به معناي شاتر با سرعت پايين است. به اين ترتيب زماني که عدد کوچک را انتخاب مي‌کنيد ديافراگم بزرگ خواهد بود و به تبع آن عمق ميدان کوچک خواهد شد و دوربين با توجه به اين شرايط به طور اتوماتيک شاتر با سرعت بالا را انتخاب خواهد کرد.
مود اولويت شاتر (S يا TV):
مود اولويت شاتر شباهت زيادي با مود اولويت ديافراگم دارد اما کاربرد آن زماني است که کاربر تمايل داشته باشد خود، سرعت شاتر را انتخاب و تنظيم ساير موارد را به دوربين محول كند. در اين شرايط دوربين به طور اتوماتيک اندازه ديافراگم، عمق ميدان، ايزو، تراز سفيدي و... را مشخص خواهد کرد. عکاسي از سوژه‌هاي متحرک (مانند وقايع ورزشي) از جمله مواردي هستند که کاربر براي کنترل نتيجه عکس نهايي مي‌تواند سرعت شاتر را انتخاب كند. به دنبال آن سرعت در عکس انعکاس پيدا مي‌كند و به اصطلاح حرکت فريز مي‌شود. براي اينکه سرعت سوژه را بتوان در تصوير به خوبي نشان داد بايد از شاتر با سرعت بالا استفاده کرد. نقطه مقابل اين قضيه زماني است که کاربر مي‌خواهد حرکات سوژه را به صورت محو و به اصطلاح بلور نمايش دهد. براي مثال مي‌توان به عکاسي از سوژه‌هايي مانند آبشار اشاره كرد که در چنين شرايطي از شاتر با سرعت پايين استفاده مي‌شود. يکي ديگر از مواردي که از شاتر با سرعت پايين استفاده مي‌شود زماني است که نور محيط چندان مساعد نيست. براي اينکه عکس‌هاي گرفته شده با اين مود از کيفيت خوبي برخوردار باشند توصيه مي‌شود که از سه پايه به منظور جلوگيري از حرکت و لرزش دوربين استفاده شود.
مود برنامه(P):
در بعضي از دوربين‌هاي ديجيتالي علاوه بر مود اتوماتيک، مود برنامه نيز در نظر گرفته شده است اما در برخي ديگر فقط يکي از اين دو وجود دارد. با اينکه اين دو مود تا حدود زيادي شبيه به يکديگر عمل مي‌کنند اما تفاوت‌هايي ميان اين دو نيز وجود دارد. مود برنامه باعث مي‌شود کاربر در مقايسه با مود اتوماتيک کنترل بيشتري روي آيتم‌هايي مانند فلش، تراز سفيدي، ايزو و... داشته باشد.
مودهاي کاملا دستي
مود دستي(Manual): همان‌طور که از نام آن مشخص است با انتخاب دوربين روي اين مود، تمام تنظيمات آن از قبيل سرعت شاتر، اندازه ديافراگم، تراز سفيدي، فلش و ساير موارد به عهده عکاس خواهد بود. اين مود آزادي عمل کامل را به کاربر مي‌دهد تا با توجه به شرايط، مناسب‌ترين و بهترين تنظيمات را براي دوربين انتخاب كند.
منبع:http://itnewsway.ir
/س