RootKit ها برنامه هايي هستند که از نظر ساختار کاري بسيار شبيه Trojan ها و Backdoor ها هستند ولي با اين تفاوت که شناسايي RootKit بسيار مشکل تر از درب هاي پشتي است زيرا RootKit ها علاوه بر اينکه به عنوان يک برنامه کاربردي خارجي مثل شنونده Netcat و ابزارهاي درب پشتي مثل Sub7 بر روي سيستم اجرا مي شوند بلکه جايگزين برنامه هاي اجرايي مهم سيستم عامل و در گاهي مواقع جايگزين خود هسته کرنل مي شوند و به هکرها اين اجازه را مي دهند که از طريق درب پشتي و پنهان شدن در عمق سيستم عامل به آن نفوذ کنند و مدت زيادي با خيال راحت با نصب ردياب ها ( Sniffer ) و ديگر برنامه هاي مانيتورينگ بر روي سيستم اطلاعاتي را که نياز دارند بدست آورند. در دنياي هکرها دو نوع RootKit اصلي وجود دارد که هر کدام تعريف جداگانه اي دارند.

1- RootKit سنتي : RootKit هاي سنتي با شناسايي اولين RootKit بسيار قدرتمند در اويل سال 1990 در طول يک دهه گسترش پيدا کردند و تا آنجا پيش رفتند که امروزه انواع مختلفي از RootKit هاي سنتي وجود دارند که به طور عملي خودشان نصب شده و به هکرها اجازه مي دهند که به سرعت سيستم قرباني را فتح کنند. RootKit هاي سنتي براي سيستم عامل هاي مختلف نوشته شده اند ولي به طور سنتي بر روي سيستم هاي يونيکس مثلHP-UX - AIX - Linux - Solaris - SunOS و از اين قبيل تمرکز کرده اند. ولي براي ويندوزهاي سرور مثل NT/2000 نيز RootKit هايي نوشته شده اند که جايگزين کتابخانه هاي پيوند پويا ( DLL ) شده و يا سيستم را تغيير مي دهند ولي تعداد زيادي از RootKit ها براي سيستم هاي يونيکس نوشته شده اند. RootKit ها اجازه دسترسي Root يا Administrator را به ما نمي دهند و ما هنگامي قادر به نصب آْنها بر روي يک سيستم هستيم که دسترسي ريشه اي و مدير يک سيستم را توسط روش هاي ديگري مثل سرريز بافر ... به دست آورده باشيم. بنابراين يک RootKit يک سري ابزارهايي است که با پياده سازي يک درب پشتي ( Backdoor ) و پنهان کردن مدارک استفاده از سيستم و ردپاها به هکر اجازه نگهداري دسترسي سطح ريشه را مي دهد.
منبع:www.andishenovin.ir