بارزترين تفاوت استفاده پيام کوتاه در ايران، در چگونگي آن نهفته است:
ايرانيان ارسال و دريافت SMS را وراي مکالمه و کاملا جدا از آن مي دانند و استفاده مي کنند و نه به عنوان جايگزيني براي آن؛ فارغ از اين که هر دو راهي هستند براي ارتباط کوتاه، سريع و بي واسطه با افراد ديگر. نکته جالب آن که SMS در ايران به شبکه تلفن همراه محدود مي شود و برخلاف برخي کشورها امکان ارسال پيام?هاي متني از طريق خطوط تلفن ثابت وجود ندارد. با اين اوصاف، فرهنگ کاربري SMS در کشور ما تنها و تنها مختص به موبايل است که ارسال جوک و پيام هاي سرگرم کننده گروهي را شامل مي شود. شايد تا به حال واژه " SMSبازي" را شنيده باشيد. SMS بازي در کشور ما به يک تفريح تبديل شده است و دارندگان ايراني موبايل از طرفداران پر و پا قرص آن هستند؛ به گونه اي که پس از يک مکالمه نه چندان کوتاه، تازه اقدام به SMSبازي مي کنند و يا ارسال و دريافت SMSهاي بامزه را جزو وظايف خود در قبال داشتن وسيله اي به نام موبايل مي دانند(!) و از همين روست که به هنگام دريافت قبوض تلفن همراه خود، به اندازه و چه بسا بيشتر از هزينه مکالمه، بايد پول SMSهاي ارسالي خود را بپردازند. مواردي چون مناسبت ها و اعياد ملي يا مذهبي همچون عيدهاي نوروز يا فطر را [که هر ساله رکورد ارسال SMS در کشور (و شايد دنيا) را جا به جا مي کند] هم اگر به اين معادله اضافه کنيم، نتيجه مي شود يک فرهنگ که ويژه ايرانيان است و با آن خو گرفته اند.
تمام شواهد و قراين نشان از نوع خاص کاربري پيام?هاي تلفني در کشور دارد: کاربري غالب، سرگرمي است و نه کاربري هاي ضروري و کاربردي و اين درحالي است که ارائه خدمات اطلاع رساني از طريق پيام هاي تلفن همراه، جزو آسان ترين راه هاي دسترسي براي مخاطبان و درآمدزاترين حوزه ها براي ارائه دهندگان به شمار مي آيد. تا بدين جاي کار، داستان از يک تجربه شيرين تجاري براي اپراتور[هاي] تلفن همراه در کشور ما حکايت دارد که اگر علاقه مندي ايشان به جا به جا کردن فايل هاي صوتي و تصويري به مدد بلوتوث را هم در نظر بگيريم، حکم موفقيت تجاري خدمتي چون MMS براي ارائه کنندگان صادر مي?شود و مي توان نتيجه گرفت که دارندگان ايراني تلفن همراه، به MMSبازي نيز مشتاقانه تن خواهند داد تا جايي که شايد در ايران هم تغييراتي در نوع کاربري SMS صورت گيرد و با همه گير شدن MMS، بازار کوته پيام (يا همان پيامک) کساد و SMS تا حد زيادي به حاشيه رانده شود.
يک رسانه همراه همان طور که در نام MMS مستتر است، قابليت چندرسانه اي، مهم ترين عامل تفاوت اين گونه از پيام با ساير نمونه هاست و جذابيت آن را نيز بايد در عناصر رسانه?اي جستجو کرد. البته "چندرسانه?اي بودن" با "رسانه بودن" تفاوت معنايي آشکاري دارد؛ ولي MMS داراي هر دوي آنهاست و اين موضوع همان جذابيت پنهان و آشکار را براي MMS به همراه دارد. چندرسانه اي (Multi Media) بودن، الزاما به يک "رسانه" نخواهد انجاميد، اما ابزار کاملي در اختيار کاربر قرار مي دهد که بتواند در بستري مناسب، يک رسانه در اختيار داشته باشد. در واقع "چند رسانه اي" يک سيستم است که استفاده هم زمان از تصوير، صدا و متن را شامل مي?شود، ولي "رسانه" يک وسيله است که با "انتشار و پخش اطلاعات" (Broadcasting) براي توده مخاطبان معنا مي?گيرد، خواه از طريق سيستم هاي چندرسانه اي و خواه با استفاده از يکي از عناصر تشکيل دهنده آن مانند روزنامه (متن) يا راديو ( صدا). MMS دقيقا از همين طريق است که جذاب مي نمايد: يک پيام چندرسانه اي در بستر مخابراتي قرار مي گيرد و انتشار و پخش اطلاعات را ميسر مي کند و بدين ترتيب "موبايل در قامت يک رسانه" کامل ساخته مي شود؛ پديده اي که پيش از اين نمي توانستيم با چنين نامي بخوانيمش. موبايل ها پيش از اين امکان رسانه بودن نداشتند، چون همواره ابزار کافي براي تبديل شدن به يک رسانه در اختيارشان نبود؛ يا SMS بود که تنها متن را در شرايط بسيار محدود منتقل مي کرد و يا فايل هاي چندرسانه اي که از طريق کابل، مادون قرمز (Infrared)، بلوتوث و... جابه جا مي شد و خاصيت دربرگيري رسانه را نداشت. اما MMS بر خلاف آن ها يک رسانه کامل است که حتي [در صورت پشتيباني گوشي] پخش مستقيم رويدادها را نيز امکان پذير مي کند و اين است جذابيت استفاده از خدمات پيام چندرسانه اي.
منبع: www.poroge.parsiblog.com/ن