هر زباني ميراث دار احساس ها، دانش ها، بينش ها، روش ها و پيشينه صاحبان آن زبان است. زبان آگاهي و توان دريافت مفاهيم زبان هاي ديگر و برگردان آن، تنها راه انتقال و تبادل انديشه ها، فرهنگ ها،تمدن ها و ضروري ترين راه براي تفاهم بين انسان ها است. بنابراين، بنيادي ترين راه دريافت اين فرهنگ ها زبان آگاهي است. ملتي که کم تر زبان ها را بشناسد، از فرهنگ و تمدن بشري بيشتر دور مي ماند و در ارائه پيام ها و مفاهيم خويش به ديگران، ناتوان تر است. بي ترديد در قلمرو دين اسلام، که رسالت جهاني و جاوداني دارد و همه ملل، مخاطب آنند، اين زبان آگاهي يک ضرورت تبليغي و ديني و ارتباطي پيدا مي کند. در اين نوشته با ارائه پژوهش هاي گونا گون، نشان داده مي شود که پيامبر اکرم)ص( و امامان)ع( توان فهميدن لغات گوناگون و سخن گفتن و نوشتن به همه زبان ها و گويش ها را داشتند، چه زبان هايي که تا کنون شناخته شده و چه زبان هايي که ناشناخته مانده است. اين ادعا با ادله بسيار استوار و انکار ناپذير، اثبات گرديده است. واقعيت هاي بي شمار تاريخي نشان مي دهد که آنان، به زبان هاي مختلفي سخن گفته اند،نامه نگاشته اند.