«ان الحسن و الحسين امامان، قاما أو قعدا» پيشواي دوم ما از جميع جهات، مقامي برگزيده و ممتاز داشت. او نه تنها معدن علم و تقوي و زهد و عبادت بود بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگيري از بيچارگان و درماندگان نيز در عصر خود همتايي نداشت. وجود گرامي او آرام بخش دلهاي بيقرار و نقطهي اميد خاکيان بود. آن قدر کرامت داشت که هيچ فقيري با دست خالي از خانهي او بازنگشت. هيچ آزرده دلي شرح پريشاني خود را نزد او نميگفت جز آن که مرهمي بر دل ريش او مينهاد...