گياهي بوته اي يکساله ، بند بند، نمدي و گوشتدار مي باشد. معمولا" ا جتماعات گل شوره زار بصورت محدود در حواشي دامنه هاي گنبدهاي نمکي، بر روي خاکهاي لومي غير قليا و نسبتا" شور استقرار يافته اند. دامنه ارتفاعي رويشگاه اين گياه بين 900تا 1200متر از سطح دريا مي باشد.
گونه هاي گياهي علف شور ، جغجغک ، خارشتر و درمنه دشتي بعنوان گونه هاي همراه در رويشگاههاي گل شوره زار مشاهده مي شود. اين گونه گياهي در اغلب اراضي شور پيرامون تپه هاي مارني – گچي که واجد پوشش گياهي کم تراکم بوده، انتشار دارند. در دشت شور قزوين، تاکستان ، مرداب کرج، سواحل درياچه اروميه، شوره زارهاي همدان ، اراک ، ملاير و بهبهان و حوضه بيابانهاي مسيله بطور طبيعي حضور دارند. ساقه و انشعابات جانبي گياه که بصورت کپه اي روي زمين قرار گرفته اند ، آبدار و نقره اي فام است. اين سيستم هوايي باعث شده که تحمل گياه نسبت به شوري و عدم اتلاف آب از طريق تعرق افزايش يابد. همچنين به گياه امکان مي دهد تا تراکم و غلظت اسمزي دروني خود را تغيير داده و آن را بيشتر از خاک محيط سازد تا در جذب آب موجود در خاک مشکلي نداشته باشد. در بخش دروني پارانشيم آبي گياه وجود يافته هاي درشت ( سرشار از شيره و اکوئولي غني از املاح و اسيد اگزاليک) بصورت تيغه هاي مجاور بافت پارانشيم کلروفيلي ، هدر رفت آب را از اين بخش کنترل کند.
منبع: http://www.irandeserts.com
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله