هنگامي که قطرات آب داخل يک ليوان و يا درياچه قرار دارند،جاذبه ي زمين آنها را به سمت زمين مي کشد و آنان را به شکل ظرفي که در آن قرار دارند بدل مي کند.
اما در فضا،تاثيرات جاذبه کاملاً متفاوت است:
جسمي که در يک مدار قرار دارد نيز بدون شک تحت تاثير جاذبه مي باشد اما اين جسم در حالت سقوط آزاد قرار دارد و به پهلو حرکت کرده و به سمت زمين سقوط مي کند و اين اتفاق آنان را به شکلي مشابه حالت بي وزني در مي آورد.
در فضا،کشش سطحي، قطرات آب را به شکل کره و گوي هايي در مي آورد.علت اين امر را مي توان در ملکول هاي مغناطيس مانند سطح آب جستجو کرد که سبب مي شود که اين سطح همانند پوست داراي خاصيت ارتجاعي و کشسان باشد. در واقع هر ملکول توسط نيرويي که از ملکول هاي همسايه خود دريافت مي کند جذب مي شود و لازم به ذکر است که اين نيرو ،براي تمامي ملکول ها يکسان است.
در نتيجه اين ملکول هاي به هم چسبيده و خواهان آنند که کمترين فضاي ممکن را اشغال کنند و اين کمترين فضا به معني قرار گرفتن در ترکيبي کره اي شکل است.