نمونه اي از تاکسي هاي Checker در سال 1926

در پايان قرن 19 ميلادي هنگامي که بتدريج اتومبيل هاي الکتريکي در رقابت با اسبها، گاريها و کالسکه ها در شرف پيروزي بودند، کما بيش در خيابانهاي شهرها ي آمريکا اتومبيلهايي ديده ميشد که جايگزين اين وسايل نقليه عمومي شده بودند.
اين ماشينهاي الکتريکي که با قدرت باتري کار ميکردند و چيزي حدود 500 کيلو وزن داشتند اولين تاکسي هاي دنيا بشمار مي آيند. در سال 1899 نزديک به صد عدد از اين اتومبيلها در خيابانهاي نيويورک در حال تردد بودند و بسياري بر اين باور بودند که اين ماشينهاي جديد براي مسافرت تميزتر، آرامتر، سريعتر و ايمن تر هستند. اما همه پيشرفتها و تحولات هميشه هزينه هايي نيز در بر دارد.

اولين قرباني سانحه رانندگي

در 13 سپتامبر همان سال، اولين تصادف رانندگي براي يک مرد 68 ساله رخ داد. هنگامي که او در حال پياده شدن از يک تاکسي بود با اتومبيل ديگري برخورد کرد و خوشبختانه با کمک پليس از اين ماجرا جان سالم به در برد اما پليس مذکور خود دچار حادثه شد و فوت کرد. بنظر مي رسد او اولين آمريکايي باشد که در سانحه رانندگي در آمريکا کشته شده باشد.
8 سال بعد کمپانهاي تاکسيراني يک تصميم جسورانه گرفت و از فرانسه در حدود 600 ماشين وارد کرد که قدرتشان از طريق بنزين تامين مي شد. اين ماشينها با کاپوتهاي قرمز و سبز اولين نسل جديد وسايل حمل و نقل درون شهري بودند. اما اين تاکسيها در رفت و آمد مردمان شهر نيويورک يک چيز غير عادي بنظر مي رسيدند. با رشد و افزايش جمعيت و نگهداري آسان و هزينه هاي تعمير به مراتب پاين تر به مرور بيش از پيش مورد توجه قرار گرفت.

ابداع تاکسي متر

دسترسي به ماشينهايي که با بنزين کار ميکردند ابداع تاکسي متر براي اندازه گيري مسافت و زمان را در صنعت تاکسي آمريکا موجب شد. در آن زمان هزاران مالک شخصي تاکسي وجود داشت و اکثرا" راننده هاي جوانتر با سرعت بالا با اين تاکسيها کار ميکردند. با قيمت هر کيلومتر حدودا" 30 سنت، تاکسيها منبع درآمد خوبي براي دارندگانشان بودند و تقريبا" آنها را در رده ثروتمندان جامعه قرار داده بود.
در سالهاي دهه 1920 بسياري از کارخانه داران دريافتند که بايد پتانسيل اقتصادي و انساني خود را روي صنعت تاکسيراني متمرکز کنند. بزرگترين کارخانه ها ي توليد تاکسي متعلق به کارخانه جات عظيم اتومبيل سازي مانند جنرال موتورز و موتور فورد بود که در توليد تاکسيها بسيار موفق عمل کردند.

رکود اقتصادي صنعت تاکسي

موريس مارکين مهاجر جوان روس کارخانه اي بنام Checker براي کنترل و نظارت توليد تاکسيهاي بزرگ زرد و مشکي (شطرنجي) را تاسيس کرد. اين تاکسي ها تا اواسط قرن بسيتم يکي از مشهورترين و شناخته شده ترين سمبلهاي زندگي شهري به شمار مي رفت، اين مدل تاکسيها از محبوبترين و مشهورترين انواع آن در سراسر نيويورک بودند.
با رشد و توسعه کارخانه هايي مثل Checker، آنها نياز به قوانين و دستورات قابل اجرا داشتند. تاکسيها اغلب قرباني تمرينات و آزمايشات رانندگي کارگران ميشدند و عابران هم قرباني اجباري تاکسيها! نه پليس و نه کمتيه نظارت بر عملکرد تاکسيها، هيچکدام نمي توانستند اين اتفاقات را تعديل کنند و يا از ميزان آنها بکاهند. با افزايش رانندگان و کساد بازار کار، تاکسيها براي مسافر هاي کرايه اي با يکديگر به منازعه ميپرداختند و حتي دعوا مي کردند.

نظارت بر عملکرد رانندگان

پس از رخ دادن ماجراهاي بسيار قرار بر اين شد که دولت به تاکسي هايي که صلاحيت کار را دارند يک تابلو براي نصب روي سقف ماشين بدهد. با دادن تعداد محدودي از اين تابلوها به تاکسيداراني که واجد شرايط بودند، دولت مي توانست روي عملکرد و کيفيت کار تاکسيها در سطح شهر نظارت ويژه اي داشته باشد. ضمن اينکه مسوولين در تلاش بودند تا وضعيت حقوق رانندگان را بهبود بخشند. تعداد زيادي از اين تابلوها آنها ايرلندي، ايتاليايي و مهاجرين يهودي بودند که ساعتهاي متمادي و طولاني در شرايط سخت، کار ميکردند. تابلوهاي اعطايي موجب شد تا قدرت دارندگان واجد شرايط تاکسي افزايش پيدا کند.

تاکسي محبوبترين وسيه حمل و نقل

اواسط قرن بيستم تاکسيها در امر حمل و نقل شهري کاملا بي عيب و نقص عمل ميکردند و حدودا" 12هزار دستگاه تاکسي در سطح شهر نيويورک مشغول سرويس دهي بودند. حتي با سيستم باور نکردني متروهاي زير زميني، اتوبوسها، ترامواها و قايقهاي مسافر بري، باز هم تاکسي ها جايگاه ويژه و خاصي در قلب توريستها و حتي ساکنان محلي شهرهاي آمريکا داشته و دارند. در دهه 1960 قانوني تصويب شد که طبق آن تمام تاکسيهاي شهر نيويورک موظف بودند تا به رنگ زرد در بيايند تا از رانندگان غير رسمي متمايز شوند.
منبع:http://www.senmerv.com